Witold Hulewicz (1895-1941) wurde als Pole geboren. Zu dieser Zeit war Polen von der Landkarte gelöscht. So schrieb er seine ersten Gedichte in deutscher Uniform, an der Somme. Zwischen Femmeldeapparaten wachend las er Rilke. Sein Briefwechsel mit Rilke gilt als Schlüssel zu dessen Werk. Witold Hulewicz war ein Organisationstalent, auch später, im Untergrund.

Stanisław Przybyszewski wysłał mu pocztą polową list:
Najwspanialszym zadaniem — to już dla Pana — budować wieżę. Napatrzył się Pan we Flandrii na te niesłychane cuda gotyku: tylko najśmielszych i na najcięższe męczeństwo skazanych było stać na budowanie wieży.
Witold Hulewicz był wtedy żołnierzem armii niemieckiej, doświadczał nad Sommą piekła wojny. Już rozpoczął budowę swej wieży. W okopach spolszczał przemycane na front wiersze niemieckich pacyfistów. Potem brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Współredagował "Zdrój" - wyklinane pismo ekspresjonistów, poszukiwaczy nowych kierunków w literaturze i sztuce. Przeżył nieszczęśliwą miłość, ale ocalił to, co mu było najbliższe-dziecko. Pojedynkował się z Catem Mackiewiczem na szable. Jego wywiad z Rilkem, opublikowany w "Wiadomościach Literackich" wywołał burzę i omal nie zniweczył jego kariery. To on namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia "Reduty" z Warszawy do Wilna. Założył Rozgłośnię Wileńską Polskiego Radia. Był autorem Pogrzebu Kiejstuta, pierwszego polskiego słuchowiska. W wileńskim Klasztorze Bazylianów odkrył celę, w której władze carskie więziły młodego Adama Mickiewicza. Urządzał tam Środy Literackie. "Wszędzie był Hulewicz" - wspomina Wilno międzywojenne Czesław Miłosz. Stanął u boku prezydenta Stefana Starzyńskiego, gdy na Stolicę spadały niemieckie bomby, a w miesiąc później redagował konspiracyjny tygodnik "Polska Żyje". Aresztowało go gestapo. Jego przyjaciel Jan Parandowski pisał: Po dziesięciu miesiącach heroicznego męczeństwa został rozstrzelany w Palmirach o świcie 12 czerwca 1941 roku. Tak zginał tłumacz i przyjaciel Rilkego, jednego z największych mistrzów mowy niemieckiej, autor pięknej, pełnej uwielbienia książki o jednym z największych kompozytorów niemieckich — Beethovenie.

O tych sprawach opowiada książka Agnieszki Karaś — Miał zbudować wieżę

Stanisław Przybyszewski wysłał mu pocztą polową list:
Najwspanialszym zadaniem — to już dla Pana — budować wieżę. Napatrzył się Pan we Flandrii na te niesłychane cuda gotyku: tylko najśmielszych i na najcięższe męczeństwo skazanych było stać na budowanie wieży.
Witold Hulewicz był wtedy żołnierzem armii niemieckiej, doświadczał nad Sommą piekła wojny. Już rozpoczął budowę swej wieży. W okopach spolszczał przemycane na front wiersze niemieckich pacyfistów. Potem brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Współredagował "Zdrój" - wyklinane pismo ekspresjonistów, poszukiwaczy nowych kierunków w literaturze i sztuce. Przeżył nieszczęśliwą miłość, ale ocalił to, co mu było najbliższe-dziecko. Pojedynkował się z Catem Mackiewiczem na szable. Jego wywiad z Rilkem, opublikowany w "Wiadomościach Literackich" wywołał burzę i omal nie zniweczył jego kariery. To on namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia "Reduty" z Warszawy do Wilna. Założył Rozgłośnię Wileńską Polskiego Radia. Był autorem Pogrzebu Kiejstuta, pierwszego polskiego słuchowiska. W wileńskim Klasztorze Bazylianów odkrył celę, w której władze carskie więziły młodego Adama Mickiewicza. Urządzał tam Środy Literackie. "Wszędzie był Hulewicz" - wspomina Wilno międzywojenne Czesław Miłosz. Stanął u boku prezydenta Stefana Starzyńskiego, gdy na Stolicę spadały niemieckie bomby, a w miesiąc później redagował konspiracyjny tygodnik "Polska Żyje". Aresztowało go gestapo. Jego przyjaciel Jan Parandowski pisał: Po dziesięciu miesiącach heroicznego męczeństwa został rozstrzelany w Palmirach o świcie 12 czerwca 1941 roku. Tak zginał tłumacz i przyjaciel Rilkego, jednego z największych mistrzów mowy niemieckiej, autor pięknej, pełnej uwielbienia książki o jednym z największych kompozytorów niemieckich — Beethovenie.

O tych sprawach opowiada książka Agnieszki Karaś — Miał zbudować wieżę